Wie zorgt er dan voor moeder en ons gezin als ik hier niet meer ben? Als ik zelfstandig ga wonen in een andere stad bijvoorbeeld? Chantal kijkt me vertwijfeld aan. Mijn verbazing is waarschijnlijk op mijn gezicht te lezen, want ze vervolgt haar betoog. Ik vind dat ik voor hen moet blijven zorgen, maar ik wil ook graag op mezelf gaan wonen. Een leuke partner en een gezin later. En ik wil ook graag blijven werken.
Wat maakt dat je denkt dat dat niet zou kunnen?
Nou, het klinkt misschien vreemd, zegt ze, thuis ben ik onrustig. En als ik met vriendinnen uit ben denk ik aan moeder, die niet goed alleen kan zijn. Ze belt of Whatsappt me meerdere keren per dag met de wens dat ik meteen reageer, want anders wordt ze ongerust …. En boos.
En als ze boos of erg verdrietig is omdat ze zich alleen voelt, dan zorgt ze niet goed voor zichzelf. Ze gaat dan veel alcohol drinken of blijft de hele dag op bed.
Jeetje Chantal, het lijkt wel alsof jij je moeders rol aan het vervullen bent. Dat lijkt mij een zware taak voor zo’n jong persoon als jij.
Gewoonlijk zorgen ouders voor hun kinderen.
Want tot diep in het volwassen leven van een kind zorgen ouders voor hun kroost. Dat is de natuurlijke gang van zaken. Echter door de ziekte van moeder ben jij de spil in jullie gezin geworden. Jij voelt je verantwoordelijk voor de gang van zaken en richt je volledig op de behoeftes van moeder en de andere familieleden.
Chantal knikt bevestigend en vervolgt: Ja, zo voelt het ook, want als ik niets van haar verneem, dan denk ik dat er iets niet goed is. Maak ik me ook zorgen om haar. Ik ben eigenlijk altijd alert. Voel me gespannen worden als ik weer naar huis ga of als ik haar thuis hoor komen, zeker als ze bij oma is geweest – dan kan ze zo opgefokt zijn.
Te zware last.
Als iemand al op jonge leeftijd met een te zware last wordt geconfronteerd , zoals jij, kan er een te groot gevoel van verantwoordelijkheid ontstaan. Jij voelt je verantwoordelijk voor het welzijn van de gehele familie. Elke gedrag en gemoedsverandering van de ander trek jij je persoonlijk aan. Je voelt je verplicht er altijd meteen voor de ander te zijn. En alle problemen in de familie op te lossen – Da’s onmogelijk!
Bovendien werkt dit teleurstelling en een gevoel van falen in de hand. Dat moet wel veel stress geven!
Maar wat doe je eraan?
Ja, wat is wijsheid. Door goed je eigen behoeftes en wensen te leren kennen en na te leven. Of anders gezegd: goed voor jezelf opkomen, hulp te vragen en je zorgen te delen met anderen.
Kun je ook goed voor de ander blijven zorgen zonder stress en zonder jezelf weg te cijferen. Zo blijf je gezond en kun je je eigen ‘geluk’ nastreven.
Kortom.
Als iemand op jonge leeftijd geconfronteerd is met het verlies van een ouder of is opgegroeid met een ouder die de ouderrol niet (volledig) kon vervullen, ontstaat er vaak een stresserende situatie. Eén die voor een kind bijna niet meer hanteerbaar is en haar later, als ze volwassen is, belemmert om haar leven onbevangen en naar eigen wensen en behoeften te leiden.
Zover wil jij het toch niet laten komen?