Zullen ze me wel begrijpen? En wat gebeurt er met ons gezin als ik ons geheim vertel? Ongeveer van gelijke strekking zullen mijn gedachten geweest zijn, zo’n 30 jaar geleden.
Voor hevige buikpijnen lag ik in het Willem Alexander ziekenhuis. Een blindedarmontsteking bleek later, maar op dat moment kon die diagnose niet gesteld worden. Ik had al vaker hevige pijnen in buik en gewrichten gehad. Diverse onderzoeken hadden niets uitgewezen. Bovendien waren de klachten vaag en verdwenen ook snel.
Zo ook die keer.
De arts had nu besloten om me een paar nachten ter observatie in het ziekenhuis te houden, omdat hij het niet vertrouwde. Ik kwam tot rust en voelde een klik met de jongere verpleegkundigen op de zaal. Op enig moment kwam een van deze professionals op de rand van mijn bed zitten. Ze oogde vriendelijk en voelde vertrouwd. Zo’n persoon waartegen je best een geheim kunt vertellen zonder er later spijt van te krijgen.
Ze begon het gesprek rustig.
‘Het lijkt alsof je grote zorgen hebt waarover je moeilijk kunt praten. Als je wilt, kan ik naar je luisteren en als ik iets voor je kan doen, doe ik dat heel graag’. Ik schrok me wezenloos. Was ik zo doorzichtig? Hoe kon zij nou weten over mijn zorgen? Ik was deze gesprekken tot nu toe angstvallig uit de weg gegaan. Want wat zou er dan met ons gezin gebeuren en wat gebeurt er dan met mij als ‘verrader’. Dus ik gaf aan dat ik me prima voelde en alleen wat van streek was door de examens.
Hoewel ik later veel spijt had van deze gemiste kans, heeft dit korte gesprek me wel het zetje gegeven om hulp te gaan zoeken en meer openheid te geven aan mijn zorgen en onze situatie thuis.
Niet altijd gemakkelijk.
Want, zo ervaarde ik, vinden buitenstaanders het vaak moeilijk te begrijpen wat je doormaakt. Hoe moeilijk het is om hulp te vragen. Het voelt soms als falen of verraad, want je hebt deze verantwoordelijke taak op je genomen en het is dus jouw zorg – zo denk je.
Je houdt van je familie en wil het beste samen met hen en het is ook heel zwaar dit in je eentje te moeten dragen. Bovendien, als het dan wat beter gaat en je kunt de verantwoordelijkheid even los laten, voelt het alsof er iets mis is of krijg je een schuldgevoel.
Mijn ervaring is dat mijn openheid over onze situatie thuis niet altijd gemakkelijk was. Heb me moeten verdedigen, familie was het niet altijd met me eens en ben ook ‘vrienden’ en kennissen kwijt geraakt.
En toch.
Als ik nu de balans opmaak, ben ik heel blij dat ik toen die stap heb gezet. Dat ik ben gaan praten en hulp heb aanvaard. Het heeft mij mijn ‘vrijheid’ en welzijn (terug)gebracht.
Wil jij jouw eerste stap zetten? Voel je vrij: Ik kan naar je luisteren en als ik iets voor je kan doen, doe ik dat heel graag.
Wil je weten wat je zelf al kunt doen om goed voor jezelf te zorgen? Lees dan deze 5 tips.
En heb je mijn gratis e-book nog niet? Vraag het hier aan!