Een seintje van boven.
Eén van de eerste klanten in mijn praktijk was Annet. Een kleine, slanke vrouw van middelbare leeftijd, die zich, naar eigen zeggen, nooit in het openbaar vertoonde zonder make-up en gepaste kleding. Ze kwam vanwege slaapproblemen. Waarin ik me toen der tijd goed kon verplaatsen. Door een reorganisatie bij het bedrijf waar ik 32 uur per week werkte en de opbouw van mijn eigen bedrijf, beleefde ik veel uren in onzekerheid met piekeren en slaapproblemen tot gevolg.
Weet u wat ik nu zo fijn vind bij u.
Dit zei ze regelmatig: ‘u neemt nu eens echt de tijd voor me’. Niemand heeft meer tijd voor elkaar tegenwoordig. U bent de eerst waar ik mijn verhaal echt bij kan doen. Ziet u, ik ben nu al tien jaar zonder Peter. Tien jaar precies, afgelopen vrijdag. ´t Is niet makkelijk alleen, geen kinderen, niemand om eens iets mee te bespreken. Nee, het is echt niet makkelijk…
Vorige week nog sprak ik met de buurvrouw. Ik zeg, Yvon je kunt het je niet voorstellen hoe het is. Jij hebt je man nog en jij hebt kinderen. Ik sta er altijd alleen voor: altijd thuiskomen in een leeg, donker huis en belangrijke beslissingen altijd alleen moeten nemen… Ze is even stil.
En die heilige dagen….
Elke feestdag is trouwens een drama. Met kerst had ik mijn moeder en broer uitgenodigd. Mijn broer kwam met alweer een nieuwe vriendin. Hij wel, mij overkomt dat nou nooit. Dan denk ik wel eens, wat zou Peter daar nou van hebben gevonden? Vindt u dat nu ook niet oneerlijk verdeeld? Hij na zijn scheiding al zijn vierde vriendin en ik nog niets.
Enthousiast geef ik een aanzet in de richting van eigen verantwoordelijkheid. Weet u dat er activiteiten en bijeenkomsten worden georganiseerd voor alleengaanden. Lijkt me iets voor u – je zinnen verzetten – samen iets ondernemen en contact leggen met leuke mensen.
Ach, dat heb ik al eens geprobeerd.
Ik ben eens mee geweest met een aantal vriendinnen van de rouwverwerkingsgroep. Pas nog in een gesprek met mijn klusjesman Wim zeg ik, het is toch niet zo als vroeger Wim. Vroeger wist je meteen, dat is de ware. Nu mankeert er toch altijd wel wat aan: gescheiden, weduwnaar, kinderen. Nee, dat is toch niets voor mij, ik wil iemand die mij op de eerste plaats zet, alleen voor mij.
Wat vindt u dan een prettige manier?
Wat zou u dan een prettige manier vinden om contact te leggen met een leuke man, probeer ik nog maar eens.
Nou, laatst had ik het daar ook over met Arno, een oude vriend van Peter die onze tuin elke week bijhoudt. Ziet u, dat vind ik nog steeds moeilijk. Ik ben alleen en toch zeg ik nog steeds onze. Het is zo raar, wij hebben het opgebouwd, alles was van ons samen en nu moet ik toch mijn zeggen. Ik wil er nog steeds niet aan dat dat is verandert. Maar wat wilde ik ook alweer gaan vertellen? U begon te vertellen wat u en uw tuinman laatst met elkaar bespraken, geef ik aan.
Oh ja, ik zei tegen Arno dat ik het nu toch wel prettig zou vinden om weer iemand in mijn leven te hebben, dat ik er echt wel weer aan toe ben.
En wat zie hij?
Vraag ik, enigszins nieuwsgierig. Nou hij vindt dat ik nog te veel aan Peter hang en dat geen enkele man daarmee kan leven. Wat vindt u daar nou van? Vindt u nu ook dat ik nog niet los ben van mijn man? Vindt u dat ik daar meer aan moet werken?
Wat vindt u er zelf van.
Wat vind u? Geef ik haar terug. Wat ik vind? Ik heb al zoveel gedaan, reiki, healing, yoga, noem maar op. Maar nergens word ik wat wijzer. En de paragnosten en astrologen die ik de laatste jaren heb bezocht, zeggen allemaal dat ik er al aan toe ben, aan een nieuwe man. Maar ja, ik vraag zo vaak aan hierboven, stuur me dan een teken ….maar er komt niks.
Kunt u mij niet zeggen wat ik moet doen?
Ja, ik kan daar wel wat over zeggen. Lees mijn antwoord in mijn blog: Loyaal blijven aan overledenen, is dat een goed idee?