Daar baal ik nou zo van he, dat iedereen altijd zo aan mij trekt. ’t Lijkt wel of niemand zonder mij kan – moppert Petra als ik haar tegemoet loop in de kantine. Neem nou deze week. Is er weer gedoe over mijn snipperdag. Ik neem bijna nooit vrij en nu is het toch echt belangrijk – mijn schoonouders zijn vrijdag 50 jaar getrouwd en ik moet nog wat voor het feest en hun cadeau regelen. En nou kom zij weer met iets onverwachts. Wie? Vraag ik nieuwsgierig.
Laat ik me toch alweer overhalen.
Nou dat ze het maar weet – ik doe het deze keer niet. We zitten nog niet of de telefoon gaat – ’t is de jouwe zeg ik al wijzend op het lichtje in haar tas. Geïrriteerd stapt Petra weg richting de gang om na 10 minuten weer terug te keren met een sip gezicht. Wat? Vraag ik – toch niets ernstigs? Nou nee, de teamleidster weer met nog wat argumenten en een verzoek of ze dan toch vrijdagochtend nog wil komen werken – niemand anders kan datgeen wat Petra dan moet doen en ze heeft donderdag middag vanaf drie uur toch ook al vrij? Petra laat zich met gezakte schouders op een stoel ‘glijden’ en zucht een keer luidruchtig.
Nee, je gaat dat toch niet doen?
Nee, zeg ik – je gaat dat toch niet doen? Nou ik heb gezegd dat ik erover na zal denken. Ik heb nou alweer een schuldgevoel, want het is ook echt druk en Tamara en Greet zijn er ook al niet. Ja, weet je – ik heb natuurlijk leuke collega’s en iedereen is altijd heel blij om mij te zien, want ik sta altijd voor iedereen klaar, dat weet jij ook. En vrijdagochtend hoef ik alleen maar naar de kapper – dat kan ik natuurlijk afzeggen. Ik dacht wel een relaxte dag te hebben – lekker naar de kapper en de rest van de dag lekker de tijd nemen voor een uitgebreid bad en mezelf vertroetelen. Gewoon eens tijd voor mezelf. Nou, dat gaat nu dan ook weer niet door.
Hier kan ik werkelijk met mijn verstand niet bij.
Of het de verbazing op mijn gezicht was of mijn iets te felle: hoezo kan dat niet doorgaan? Ik weet het niet precies, maar ik had haar volle aandacht tijdens mijn betoog. Die taak die zo belangrijk is, kan de teamleidster dat ook doen of kunnen Tamara of Greet taken van je overnemen donderdag zodat jij wat voorwerk kunt verrichten. Je helpt je collega’s per slot van rekening altijd – kunnen ze nu iets voor je terug doen, mooi toch? Bovendien zijn ze ook vrij en aan hen wordt niet getrokken. Ja, zegt Petra, maar die kunnen heel goed voet bij stuk houden – hebben daar geen moment last van. Ik wel – ik voel me daar dan toch niet goed bij – alsof ik ze in de steek laat. Snap jij dat?
En toch snap ik het ook wel.
Jammer genoeg snap ik het wel. Petra is zo’n vrouw die haar leven in dienst heeft gesteld voor het geluk van anderen. Daar ook haar eigenwaarde aan heeft ‘gekoppeld’. Iemand die altijd voor anderen klaar staat en zichzelf wegcijfert – en zich daar ook niet goed meer bij voelt, want ze weet natuurlijk heel goed dat de ander soms handig gebruik van haar goedheid maakt – dat ze zichzelf tekort doet. Van schuldgevoel – naar boosheid op zichzelf – naar frustratie… zie je wel: ik laat me weer overhalen, geef me te gemakkelijk gewonnen. Ik offer me op, maar er komt nooit iets terug.
Dit wil ik niet meer.
Ik bel meteen terug en zeg dat ik ook echt niet kan, oppert Petra – dan zijn ze maar kwaad.
En als je het zo bekijkt: je geeft je collega’s nu eens de kans om er voor jou te zijn – zodat zij zich daarover goed kunnen voelen. Dan doe je het toch ook nog een beetje voor hen? Probeer ik slinks. Ik denk niet dat ze er intrapte, maar die eerste stap naar zelfzorg heeft Petra in elk geval vandaag gezet. Een goed begin!
Wil jij dit ook – zo dapper voor jezelf kiezen – en vind je het net als Petra toch ook nog wel moeilijk – vraag dan een aandacht voor jezelf gesprek aan. Dan kunnen we samen bekijken hoe jij dit kunt aanpakken en hoe ik je daarbij kan helpen.
Ben je meer van het doen? Tijdens een proefsessie van 1,5 uur kun je mijn werkwijze zelf ervaren.